Door Jan Loonen
Karin Moelands (44) geniet ondanks haar gezichtsbeperking weer volop van het leven. Schilderen is een van haar grootste hobby’s. Daarin kan zij zich uitleven en er veel van haar zelf inleggen. Vorig jaar trad ze voor het eerst naar buiten tijdens rondje kunst Goirle. Kenners waren verrast en positief verbaasd over het werk van Karin. “Het was voor mij een hele stap om mee te doen. Het is ook een grote uitdaging omdat ik maar 10% zie. Je moet er aan toe zijn. In het verleden heb ik het altijd verzwegen. Ik ben een lange weg gegaan om zover te komen. Pas vanaf mijn 37e jaar heb ik ontwikkelingsmogelijkheden met hulpmiddelen gekregen. Ik heb last van een vorm van juveniele macula degeneratie”. (Juveniele macula degeneratie is een verzameling van netvliesaandoeningen, waarbij voornamelijk de gele (macula) vlek is aangedaan. De term ‘juveniel’ geeft aan dat de aandoening met name voorkomt op jonge leeftijd tussen 10 en 30 jaar. Incidenteel begint de ziekte vroeger of later. De aandoening komt relatief zelden voor, bij ongeveer 3500 mensen in Nederland. De aandoening kan op verschillende wijze overerven van ouders op kinderen. Het zijn vaak erfelijke aandoeningen. – bronoogartsen.nl). “De laatste jaren leef ik helemaal op, nadat ik mijn aandoening tot mijn 37e vooral verbloemde. Ik heb mijn gevoel voor eigenwaarde terug. Ik durf nu ook vrij uit te spreken over mijn handicap”.
Blindelings
“Thuis gaat alles prima, ik kan alles blindelings vinden. Maar naar buiten gaan is moeilijker. Ik heb weliswaar een tast stok, maar ik ga alleen naar de winkel als ik precies weet waar iets ligt en wat ik ga halen. Ik kan de weg naar AH goed vinden en ga ook over de brug op de Hovel, maar als AH b.v. de inrichting verandert, dan ben ik de weg kwijt. Een nadeel van mijn handicap is ook, dat je letterlijk sociaal blind bent. Ik wil graag met iedereen praten maar ik loop mensen gewoon voorbij omdat ik onvoldoende zie om iemand te herkennen. Het ergste is, dat mensen denken, dat ik arrogant of verwaand ben, maar zoals gezegd ik herken ze niet. Ik zie er goed uit, maar ik durfde mij niet mooi op te maken omdat ik dacht, dat mensen dat gek zouden vinden. Ik heb op dit punt nog te veel schroom en ik wil hierover nog graag een cursus volgen, zodat ik ook wat meer sociale contacten kan krijgen”.
Zonder om te zien in wrok vertelt Karin, dat zij in het verleden altijd met een kluitje in het riet werd gestuurd. De oogartsen hebben haar nooit verteld, dat er hulpmiddelen mogelijk zijn. Zij heeft LHNO (Maria Virgo) gevolgd maar de detailhandelsschool kon ziet nier meer afmaken. “Ik had vrienden op school en ik had geen problemen, behalve mijn slecht zicht. Ik heb best wel genoten van mijn jeugd. Maar toen ik 17 jaar was stierf mijn opa. Dat heeft me vreselijk aangegrepen. Ik kreeg enorme huilbuien en toen kwam het er uit, dat het niet goed zat. Bovendien liep mijn relatie van toen stuk. Mijn ex partner kon er niet meer mee omgaan. Ik geloof, dat ik wel 12 angst fobieën had. Ik had eigenlijk angst voor alles. Ik heb toen therapie gehad. Mijn huidige man heeft mij goed begrepen en stimuleert mij te tonen als mens. Tussen mijn 17e en 27e heb ik wat los vastwerk gedaan. Het langst heb ik gewerkt bij Bouwtoe Keukens in Goirle. Ik heb daar in 10 jaar huishoudelijk werk gedaan maar ook met machines gewerkt. Ik hoorde er helemaal bij en ik voelde mij als een onderdeel van de maatschappij”.
Weer lezen
Karin kwam in 2003 in contact met de Koninklijke visio in Breda. Daar maakte ze in inloopmiddagen kennis met diverse hulpmiddelen en wat voor haar mogelijk was. “Ik maak gebruik van een TV loep, die 40 keer vergroot. Na 20 jaar kon ik eindelijk weer lezen. Ik heb een cursus blindtypen gevolgd en ik gebruik speciale software voor op de computer, die teksten voor mij vergroot weergeeft. In Breda krijg je ook training om je sociaal meer weerbaar te maken. Mede daardoor durfde ik beter voor mijn handicap uit te komen. Ik ben ook dol op lezen maar ik maak nu ook gebruik van een zogenaamde Daisy recorder. Ik luister met dat apparaat naar voorgelezen boeken. Daar kan ik uren mee zoet zijn.
Leren schilderen
Ik kwam via een folder in aanraking met het werk van Suus Suiker.(Suus Suiker is een Goirlese beeldende kunstenaar – red.) Ik heb haar gevraagd of zij mij wilde leren schilderen. Ik wilde met mijn beperking toch kunst maken. Zo is het allemaal begonnen. Dorethea van der Wiel heeft mij zeer gestimuleerd om er mee door te gaan.
Ik heb ook cursussen gevolgd in Eindhoven. Daar heb ik was schilderen geleerd, speksteen bewerken en leren werken met pretex, textielverharder.”
Karin heeft een eigen atelier in haar woning, die ze met John deelt. Hij werkt bij Volkers Wessels als bouwmateriaalverzorger. “John is voor mij een ongelooflijke steun en toeverlaat. Hij stimuleert mij enorm in mijn vooruitgang. Ik wil ook graag naar buiten toe in contact komen met mensen, iets wat ik eerder niet durfde. Ze zeggen wel eens: het leven begint bij 40; dat geldt voor mij zeker”. Karin schildert geen realistische of portretkunst maar abstract en figuratief. Alle maskers die ze schildert hebben zwarte ogen.
Karin Moelands, een bijzondere vrouw die met veel moed en doorzettingsvermogen door het leven gaat. Karin is bereikbaar via dit mailadres: jkmoelands@home.nl
